ΕΝΑΣ ΑΣΤΕΡΙΑΣ ΚΑΠΟΤΕ σε μια θάλασσα ήθελε όλοι να τον θαυμάζουν για το ταλέντο του στο τραγούδι. Όμως δεν είχε τραγουδήσει ποτέ του έξω από το νερό με αποτέλεσμα να μην βρεθεί ποτέ και κανένας να του πει ότι στην πραγματικότητα φώναζε αντί να τραγουδάει.
Μια ωραία νύχτα όμως με φεγγάρι, έτυχε το δυνατό κύμα να ξεβράσει τον αστερία στη στεριά. Αυτός έκανε να ξαναβουτήξει στο νερό ώστε να γυρίσει πίσω, όμως το κύμα ήταν τόσο δυνατό που μονίμως τον κρατούσε έξω στην παραλία.
Έτσι με τα πολλά τα παράτησε και ξάπλωσε στην αμμουδιά να απολαύσει το φεγγαρόφως. Τότε άκουσε τη φωνή ενός ερωτευμένου, ο οποίος κοιτάζοντας το φεγγάρι ψηλά στον ουρανό σιγοτραγουδούσε ένα ρομαντικό ρυθμό. Τόσο πολύ ενθουσιάστηκε που άρχισε να τραγουδάει κι αυτό μαζί του, όμως η φωνή του ακούστηκε τόσο δυνατή που τα κοχύλια που βρισκόταν εκείνη τη στιγμή στην παραλία βούλωσαν τα αυτιά του για να την αντέξουν.
"Πως σας φάνηκα;", τα ρώτησε αυτός όταν μετά από λίγο έπαυσε το τραγούδι του.
"Θα βοηθούσε πολύ αν τραγουδούσες αντί να φωνάζεις", του απάντησαν αυτά ορθά - κοφτά και αυτός παραξενεύτηκε μα και απογοητεύτηκε πολύ, αφού τόσο καιρό τραγουδούσε μέσα στο νερό και δεν είχε συνειδητοποιήσει πως φώναζε παραπάνω απ' ότι έπρεπε.
Έτσι λοιπόν κλείστηκε σε μια σπηλιά, όπου και έκανε πρόβες νυχθημερόν. Τόσο πολύ όμως δυσκολεύτηκε να πιστέψει πως τόσο καιρό μέσα στο νερό φώναζε αντί να τραγουδάει, που συνέχισε να τοποθετεί τη φωνή του στην ίδια ένταση, η οποία αντηχούσε δυνατά στα βράχια της σπηλιάς. "Δεν φταίω εγώ αλλά η ηχώ", είπε σε έναν αχινό που έτυχε να βρεθεί στη σπηλιά για να τον παρακολουθήσει.
Έτσι, αφού μάζεψε θάρρος και σιγουρεύτηκε πως είχε κάνει πρόβες πολλές, γύρισε πίσω στην εξέδρα όπου πρωτοβρήκε τον ερωτευμένο να τραγουδάει στο φεγγαρόφως. Από κάτω μαζεύτηκαν πλήθος από κοχύλια, αχινούς και λογής λογής μικρά ψάρια για να τον ακούσουν να τραγουδάει. Αυτός έβγαλε μια φωνή καθαρή σαν κρύσταλλο αλλά δυνατή σαν από τρομπέτα, η οποία αντήχησε ως το πιο μακρινό βουνό.
"Όσο καλλίφωνος κι αν είσαι, από το να φωνάζεις προτιμάμε τον απαλό ήχο των κυμμάτων", του είπαν τα κοχύλια, οι αχινοί και τα ψάρια που είχαν έρθει να τον ακούσουν και αφού του γύρισαν τη πλάτη σκορπίστηκαν στη θάλασσα, ο καθένας στη γωνιά του. Αυτός στενοχωρήθηκε πολύ μόλις το άκουσε. Απογοητευμένος και χωρίς ακροατήριο, κάθισε στην άκρη της εξέδρας να απολαύσει το φεγγαρόφως.
Τότε έφτασαν στα αυτιά του το απαλό αεράκι και ο ήχος των κυμμάτων της θάλασσας καθώς έσκαγαν στην αμμουδιά. Τόσο πολύ μαγεύτηκε, που άρχισε να σιγοτραγουδάει στον ίδιο ρυθμό. Η φωνή του ταίριαξε τόσο μαγικά με τον απαλό ήχο των κυμμάτων, σχεδόν σαν να ακούγονταν από κάποια σειρήνα που είχε βγει στη στεριά. Μόλις τον άκουσαν τα κοχύλια αναπήδησαν απ' τις κρυψώνες τους και ξέσπασαν σε δυνατά χειροκροτήματα.
Ο καλός μας αστερίας; Τόσο πολύ μαγεύτηκε απ' το τραγούδι του, που έκλεισε τα μάτια και ούτε που κατάλαβε πως από κάτω είχαν μαζευτεί πλήθος κοχυλιών και ψαριών απ' την άλλη άκρη της θάλασσας για να τον ακούσουν να τραγουδάει.
