ΕΝΑ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟ ΚΑΠΟΤΕ σε ένα μανάβικο είχε τόσο μεγάλο καμάρι για τη φυσική του μυρωδιά που δεν πλενόταν ποτέ. "Δεν έχω ανάγκη το μπάνιο", έλεγε, και είναι πράγματι μια αλήθεια πως τα δαμάσκηνα έχουν πολύ ωραία μυρωδιά από τη φύση τους.

Μια ωραία μέρα του καλοκαιριού όμως που όλα τα φρούτα και λαχανικά του μανάβικου βγήκαν για πικ - νικ στον κήπο, έτυχε να τρέξει και να ιδρώσει, με αποτέλεσμα να μυρίσει άσχημα. Τα άλλα φρούτα και λαχανικά άρχισαν να παραξενεύονται και να αναρωτιούνται, ενώ άλλα από αυτά, έπιασαν τις μύτες τους για να μη μυρίζουν.

Το δαμάσκηνο κοκκίνισε από ντροπή. Για να μην παραδεχτεί όμως πως έπρεπε να κάνει μπάνιο, σκέφτηκε να παστωθεί με αρώματα. Έτσι πήγε στο κοντινότερο αρωματοπωλείο, απ' το οποίο προμηθεύτηκε ένα σπάνιο πολύχρωμο άρωμα που βρισκόταν μέσα σε ένα γυαλιστερό μπουκαλάκι.

Αφού ψεκάστηκε ολόκληρο, γύρισε πίσω στην παρέα των άλλων φρούτων και λαχανικών στο πικ - νικ. "Τι σπάνια μυρωδιά!", αναφώνησαν αυτά μόλις έφτασε στα ρουθούνια τους το άρωμα, χωρίς να μπορούν να καταλάβουν τι ακριβώς τους θύμιζε. Όταν όμως μετά από λίγα λεπτά το δαμάσκηνο ξεμάκρυνε, το είδε ένας ασβός, ο οποίος αμέσως αναγνώρισε τη μυρωδιά του αρώματος και ερωτεύτηκε το δαμάσκηνο, πιστεύοντας πως πρόκειται για θηλυκό ασβό.

Μόλις κατάλαβε τι είχε συμβεί, το δαμάσκηνο έτρεξε τρομαγμένο για να του ξεφύγει. Ξωπίσω του έτρεξε και ο ασβός, ο οποίος ήταν πολύ πιο γρήγορος. Έτσι οι δυο τους κυνηγήθηκαν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γειτονικού δάσους. Το δαμάσκηνο πότε κρυβόταν πίσω από βράχους και πότε πίσω από δέντρα για να του ξεφύγει, όμως αυτός σκαρφάλωνε με μεγάλη ευκολία στα κλαδιά των δέντρων και το έβρισκε. Με τα πολλά, και αφού κυνηγιόντουσαν ώρες ατελείωτες, το δαμάσκηνο κρύφτηκε μέσα σε ένα θάμνο  να γλιτώσει.

Πάνω που πίστεψε όμως πως είχε γλιτώσει, εμφανίστηκε ολόκληρη ομάδα από ασβούς, οι οποίοι μεθυσμένοι από το άρωμα που έφτανε στα ρουθούνια τους άρχισαν να ψάχνουν το δάσος με κάθε λεπτομέρεια, κοιτάζοντας μέσα σε κουφάλες δέντρων και πίσω από φυλλωσιές. Όταν με τα πολλά ένας από αυτούς μυρίστηκε το δαμάσκηνο μέσα στο θάμνο, αυτό πετάχτηκε από την τρομάρα του και άρχισε να τρέχει ξανά για να γλιτώσει, όμως αυτή τη φορά είχε ολόκληρη στρατιά από ασβούς ξωπίσω του.

Λίγα λεπτά αργότερα, και αφού είδε πως δεν τους ξέφευγε, σκέφτηκε να πέσει στο ποτάμι να ξεπλυθεί. Έριξε λοιπόν ένα σάλτο, μετά από το οποίο ακούστηκε ένα δυνατό "Πλατς!" στο νερό. Το κόλπο του πέτυχε: το άρωμα διαλύθηκε στο νερό και τον αέρα, και μόλις οι ασβοί σταμάτησαν να το μυρίζουν, γύρισαν πίσω στις φωλιές τους.

"Φτηνά τη γλίτωσα", παραδέχτηκε το δαμάσκηνο, το οποίο άφησε το ποτάμι να το ξεπλύνει καλά καλά ώστε να μη μείνει ίχνος από το άρωμα. Ύστερα πήγε να βρει τους φίλους του, τα φρούτα και τα λαχανικά του μανάβικου, τα οποία συνέχιζαν ανέμελα το πικ - νικ τους.

Αυτά μόλις το είδαν να έρχεται, απόρησαν με την ευωδία του.

"Έβαλες πάλι κάποιο άρωμα;", το ρώτησαν.

"Όχι, απλά... πλύθηκα!", τους απάντησε αυτό και αφού ξέσπασαν σε δυνατά γέλια, παραδέχθηκαν πως δεν υπάρχει πιο όμορφη και δυνατή μυρωδιά στη φύση από αυτή που βγάζει το δαμάσκηνο όταν ξεπλένεται με δροσερό, γάργαρο νερό.

ΕΝΑΣ ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ ΚΑΠΟΤΕ σε ένα μανάβικο συνήθιζε να κάθεται μόνος με τις ώρες στο παράθυρο και να σιγοτραγουδάει τα βράδια, αφού  ήταν από τη φύση του ντροπαλός και δυσκολευόταν πολύ να τραγουδήσει με το φως της μέρας μπροστά στα άλλα φρούτα και λαχανικά.

Ώσπου μια ωραία νύχτα με πανσέληνο, έτυχε να περάσει από εκεί κοντά το καρπούζι, το οποίο είχε μεγάλο ταλέντο στο τραγούδι, και να τον ακούσει να ερμηνεύει το αγαπημένο του τραγούδι στο φεγγαρόφως. Εντυπωσιάστηκε πολύ, μα και σάστισε, αφού κανένας στο μανάβικο δεν γνώριζε για το ταλέντο του βασιλικού.

Την επόμενη μέρα, είπε το μυστικό του βασιλικού στα άλλα φρούτα και λαχανικά. "Μάλλον θα ντράπηκε να μας πει ότι είναι τόσο καλός τραγουδιστής", είπε στα άλλα φρούτα και λαχανικά, τα οποία δυσκολεύτηκαν πολύ να το πιστέψουν. Έτσι το βράδυ της ίδιας μέρας κρύφτηκαν πίσω από καφάσια και τελάρα στο μανάβικο και περίμεναν να ακούσουν τον βασιλικό, ο οποίος μπροστά στα έκπληκτα μάτια τους, σκαρφάλωσε στο παράθυρο και αφού γέμισε τα πνευμόνια του καθαρό αέρα, άρχισε να τραγουδάει τόσο μαγευτικά που θύμιζε αηδόνι.

Μόλις όμως έκαναν να βγουν από τις κρυψώνες τους για να τον συγχαρούν, αυτός γέμισε ντροπή και σταμάτησε το τραγούδι του. "Έχεις πολύ ταλέντο και σίγουρα μπορείς να τραγουδήσεις μπροστά σε κοινό", του είπαν αυτά και του ζήτησαν να κάνουν συναυλία ώστε να τον ακούσουν όλα μαζί. Αυτός πάλι, κατακόκκινος από ντροπή, σταμάτησε το τραγούδι του  και απλά τους υποσχέθηκε ότι θα προσπαθούσε. "Μας συγχωρείς αν σε πιέσαμε... καληνύχτα...", του είπαν και πήγαν να πέσουν για ύπνο.

Την επόμενη μέρα λοιπόν για να επανορθώσουν που τον έφεραν σε δύσκολη θέση, πήγαν και του αγόρασαν ένα μικρόφωνο τυλιγμένο με κόκκινη κορδέλα για να του κάνουν δώρο. Έπειτα άδειασαν το μανάβικο από καφάσια και τελάρα και το μετέτρεψαν σε χώρο κατάλληλο για συναυλία: έβαλαν καρέκλες για το κοινό και στον ένα τοίχο έστησαν εξέδρα με ηχεία. Αφού φώναξαν τον βασιλικό, έβγαλαν το δώρο που του πήραν από το κουτί του και του το παρουσίασαν. Αυτός πέταξε απ' τη χαρά του μόλις το πήρε στα χέρια και με τα πολλά συμφώνησε πως θα τους έδινε τη συναυλία που ζητούσαν.

Έτσι λοιπόν, στρώθηκαν με το καρπούζι στις πρόβες, για να σιγουρέψουν πως ο βασιλικός θα ήταν απόλυτα προετοιμασμένος και πως αν τύχαινε να πάει κάτι στραβά κατά τη διάρκεια της συναυλίας, θα έβρισκε τρόπους να τα μπαλώσει.

Όταν η μεγάλη ώρα ήρθε, τα φρούτα και τα λαχανικά του μανάβικα κάθισαν αναπαυτικά στα καθίσματά τους και περίμεναν τον βασιλικό να βγει επί σκηνής. Με τα πολλά λοιπόν, και αφού είχαν περάσει ώρες ατελείωτες μαζί με το καρπούζι κάνοντας πρόβες, ο ντροπαλός βασιλικός βρήκε το θάρρος να ανέβει στη σκηνή, όμως η φωνή ακούγονταν τρεμάμενη απ' την ντροπή και δεν ακούγονταν καθόλου ωραία. Παρ' όλα αυτά, αυτός συνέχιζε να τραγουδάει, ελπίζοντας πως κάποια στιγμή το τρέμουλο θα του περνούσε. Το ένα μετά το άλλο όμως, τα φρούτα και λαχανικά του μανάβικου άρχισαν να βαριούνται και να χασμουριούνται.

Δεν πρόλαβαν να περάσουν λίγα λεπτά και για κακή του τύχη κόπηκε το ρεύμα στο μανάβικο. Τα φρούτα και τα λαχανικά τρομαγμένα έβγαλαν κεριά και για φακούς για να βλέπουν. Ο καημένος ο βασιλικός πάλι, από τη μια φοβήθηκε που έσβησαν τα φώτα, από την άλλη ένιωσε να ανακουφίζεται, αφού χωρίς ρεύμα δεν θα χρειαζόταν να κάνει συναυλία.

Αφού περίμεναν λοιπόν αρκετή ώρα και είδαν πως το ρεύμα δεν ξαναερχόταν, τα φρούτα και τα λαχανικά απογοητευμένα πήγαν για ύπνο. Ο βασιλικός πάλι, που είδε πως ύπνος δεν του κολλούσε, πήγε για ακόμη μια φορά στο αγαπημένο του σημείο, στο παράθυρο, και άρχισε να σιγοτραγουδάει αντικρίζοντας το φεγγαρόφως. Τόσο πολύ μάλιστα τον συνεπήρε το τραγούδι του, που έκλεισε τα μάτια για να το απολαύσει.

Όταν τα ξανάνοιξε, είδε τριγύρω του όλα τα φρούτα και λαχανικά του κήπου να τον κοιτούν με θαυμασμό και έκπληξη. Αφού τον χειροκρότησαν, παραδέχτηκαν πως δεν του χρειάζεται κανένα μικρόφωνο για να βγάλει την πιο όμορφη φωνή του, παρά μόνο το φως του φεγγαριού.